Scheve glimlach op het Neude
Scheve glimlach op het Neude Draai ik in mijn hoofd weer recht Waar was ik klaar voor? Huilen, schreeuwen? Level vijftig eindgevecht? Ook aan de thee wordt niks gezegd Haar ogen zitten in de weg Wat wil ik ze ontwijken En mijn stilte, zonder sip te kijken, Laten lijken op een winterdip
Maar mijn schijn is doodgebloed Ik kan niet meer bedriegen Ze weet wanneer ik vrolijk ben En heeft me horen liegen Ze kent me veel te goed
Laatst hoorde ik dat liefde, Zoals bluetooth, werkt Wanneer je bij elkaar bent Maar op afstand statisch wordt Dan is een oceaan Waarschijnlijk wat te ver gegaan Dan heb ik haar nog veel te lang Op vliegtuigmodus laten staan Dan hadden we voor belkrediet Verdriet wel kunnen overslaan
- Jasper Verheul
Dialoog
In een halfopen glazen abri kwam ik een buitenlander tegen. Ik wachtte op de bus, hij op het einde van de regen. Ik zei dat hij nog lang kon wachten, omdat het altijd regent dit seizoen. Hem maakte het niet uit, omdat hij toch niets had te doen.
Ik vroeg waar hij vandaan kwam en ik schudde hem de hand. Ik zei hem toen mijn naam en hij zei mij zijn moederland. Ik stelde hem toen nog wat vragen over wat hij hier in dit land deed, maar ineens klapte hij dicht alsof ik hem iets slechts verweet.
We voerden op de stalen bank een zwijgende dialoog. Maar uit het niets stond hij toen op -het was niet eens echt droog- en ik zag toe hoe hij als schim de miezer in bewoog.
Ik keek hem na, vol onbegrip en ook een beetje boos, omdat hij boven mij blijkbaar de eenzaamheid verkoos. Maar toen zag ik iets anders. Voor een enkel ogenblik zag ik daar iemand lopen, die haast hetzelfde liep als ik.
Ik had gedacht dat ik de grachten was, de kroeg die mij verliet. Maar buiten mijn gedachten ben ik al die dingen niet. Dan ben ik wat de vreemdeling daar buiten van me ziet.
– Lukas Graff